E’ proprio a causa di questo problema di confini che noi legiferiamo: quali sono questi servizi, qual è la loro origine e i finanziamenti da stanziare, quali competenze spettano all’Unione, da un lato, e quali rientrano nella sussidiarietà, dall’altro, quali sono le frontiere geografiche tra l’Europa della signora Thatcher e l’Europa del sociale, qual è lo spartiacque in termini di case popolari, occupazione, cura dell’infanzia, assistenza ospedaliera, tra i ricchi che possono rivolgersi al privato e i poveri che non possono farlo?
En juist om deze dubbelzinnigheid te voorkomen stellen wij wetgeving op: om welke diensten gaat het, waar komen ze vandaan, hoeveel geld trekken we ervoor uit, wat zijn de bevoegdheden van de Unie enerzijds en toe waar reikt de subsidiariteit anderzijds, waar ligt de geografische grens tussen het Europa van mevrouw Thatcher en het sociale Europa, waar ligt de grens, als het gaat om huisvesting, werkgelegenheid, kinderopvang en ziekenzorg, tussen de rijken, die terecht kunnen in de particuliere sector, en de armen die dit niet kunnen?
