L’affermazione secondo cui «una domanda di risarcimento proposta nei confronti dell’Unione e fondata sulla sola illegittimità
di un atto o di un comportamento che non sia stato adottato da un’istituzione dell’Unione o dai suoi agenti deve essere respinta in quanto irricevibile» (6) è stata formulata senza esaminare gli argomenti contenuti nella replica della ricorrente, che aveva indicato che «(...) la BCE [deve avere] agito in qualità di [istituzione dell’Unione] poiché i MES non potrebbero esercitare legittimamente un controllo e
ffettivo del potere coercitivo ai sensi ...[+++]del diritto dell’Unione per consentire e/o effettuare e/o agire a sostegno di una decisione di ammonimento.Het Gerecht heeft geoordeeld dat „[e]en tegen de Unie gerichte schadevordering die louter gebaseerd is op de onrechtmatigheid
van een handeling of een gedraging die niet door een instelling van de Unie of een personeelslid daarvan is verricht, [...] niet-ontvankelijk [moet] worden verklaard” (6), zonder evenwel het door rekwirante in haar schriftelijke opmerkingen geformuleerde betoog te hebben beoordeeld dat de ECB wel als een instelling van de Unie moet zijn opgetreden, aangezien het ESM geen effectieve controle kon uitoefenen van de dwingende bevoegdheid krachtens het Unierecht om het „dreigement” (de zogenaamde „unless-demand”) toe t
...[+++]e staan en/of te uiten en/of te bevorderen.
