In particolare, l’esigenza di sostenere i principi fondamentali della dignità umana (articolo 1) e del diritto di asilo (articolo 18) comporta che l’obbligo previsto dal diritto dell’Unione[23] di fornire a un richiedente asilo alloggio, vitto, vestiario e un sussidio per le spese giornaliere, nonché l’obbligo di sostenerne i relativi oneri finanziari, spettino allo Stato membro richiedente fino a quando il richiedente asilo non viene trasferito nello Stato membro competente per l’esame della domanda.
Gelet op de beginselen van menselijke waardigheid (artikel 1) en het recht op asiel (artikel 18) rust de verplichting op grond van het EU‑recht[23] om een asielzoeker huisvesting, voedsel, kleding en een dagvergoeding te verstrekken op de verzoekende lidstaat, en dient deze de daaruit voortvloeiende financiële lasten te dragen tot de overdracht van de asielzoeker naar de voor de behandeling van de aanvraag verantwoordelijke lidstaat.